Κατάθλιψη

Αποτελεί ένα από τα συχνότερα ιατρικά προβλήματα της πρωτοβάθμιας φροντίδας και σύμφωνα με εκτιμήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, το έτος 2020 θα αποτελεί παγκοσμίως τη δεύτερη σε συχνότητα αιτία θανάτου και αναπηρίας.  Πρέπει να συνεκτιμηθεί ο μεγάλος κίνδυνος αυτοκαταστροφής που απορρέει από αυτή, οι επιπτώσεις στην οικογένεια, στην εργασία και στο ευρύτερο περιβάλλον και οι οικονομικές επιπτώσεις (ημεραργίες, πρόωρη συνταξιοδότηση, επιπτώσεις στην παραγωγικότητά του ίδιου του ασθενούς και των οικείων του).  Επίσης, πρέπει να τονιστεί η συμβολή της πάθησης αυτής στην εγκατάσταση και διατήρηση διάφορων εξαρτησιακών καταστάσεων (αλκοολισμός, κατάχρηση ουσιών) και οι συχνά συναντούμενες καταστροφικές της επιπτώσεις στην οικογένεια και ιδιαίτερα στα παιδιά του πάσχοντος.

Κύρια Συμπτώματα :

• Ο ασθενής αισθάνεται στενοχωρημένος, δυστυχής, απελπισμένος, αβοήθητος, απαισιόδοξος, ανασφαλής, ανίκανος και με προδιαγεγραμμένο αρνητικό μέλλον.
• Υπάρχει «ανηδονία», δηλαδή μείωση του ενδιαφέροντος και της ευχαρίστησης από ασχολίες που προηγουμένως ευχαριστούσαν τον ασθενή.
• Μείωση της όρεξης – απώλεια βάρους ή υπερφαγία και αύξηση βάρους.
• Αϋπνία ή Υπερυπνία
• Κοινωνική απόσυρση
• Σωματικά συμπτώματα όπως εύκολη κόπωση, πόνοι κ.α
• Μείωση της προσοχής και της συγκέντρωσης
• Ψυχοκινητική διαταραχή (νευρικότητα ή βραδύτητα)
• Αυτοκαταστροφική συμπεριφορά

Η διαφορική διάγνωση της κατάθλιψης περιλαμβάνει τη θλίψη και το πένθος, τις αγχώδεις διαταραχές, τη σχιζοφρένεια, τις διπολικές διαταραχές του συναισθήματος, τη χρήση ουσιών και ειδικότερα τον αλκοολισμό, τις ανοϊκές συνδρομές, τις διαταραχές της προσωπικότητας , όπως και την ύπαρξη υποκείμενης οργανικής νόσου.
Τα συμπτώματα της κατάθλιψης χαρακτηρίζονται από μακρά διάρκεια με τάσεις υποτροπής που προκαλεί πόνο και δυστυχία και παρ’ ότι έχει αυξημένη συνοσηρότητα και θνησιμότητα εξακολουθεί να υποδιαγιγνώσκεται.

Θεραπεία

Ο πρώτος θεραπευτικός στόχος στην κατάθλιψη είναι η πλήρης ύφεση :

• Επιλογή του κατάλληλου φαρμάκου που παρέχει σταθερά τον έλεγχο επίτευξης υφέσεως.
• Διασφάλιση επαρκούς δοσολογίας και διάρκειας θεραπείας.
• Επιβεβαίωση συμμόρφωσης ασθενούς – επικοινωνία – με έμφαση στο στόχο της πλήρους υφέσεως των συμπτωμάτων.

Μετά την επίτευξη του στόχου , η καλύτερη διασφάλιση των υποτροπών είναι η πρόληψη.